Van’ın Erciş ilçesinde yaşayan Yılmaz Sakin’in bahçesi, her ilkbahar geldiğinde gökyüzünün kanatlı misafirlerine kapılarını açıyor. Bahçesindeki yaşlı söğüt ağacının doruğuna yuva kuran leylekler, havaların ısınmasıyla birlikte bu yıl da yuvalarına döndü.
Yıllardır bu dostluğun sürmesini sağlayan Sakin, göç mevsimi öncesinde söğüdün dallarını budayıp yuvanın bakımını titizlikle yapıyor. Fırtına ya da kışın sert yüzü yuvaya zarar verdiğinde ise devreye girip onarımlarını üstleniyor. 15 yıldır aynı noktaya gelen bu leyleklere, yörede anlatılan meşhur aşk hikâyesinin kahramanları olan “Emrah” ve “Selvihan”ın adını vermiş.
“GELMEDİKLERİNDE GÖZÜMÜZ GÖKYÜZÜNDE KALIYOR”
Leyleklerin her yıl aynı ağaca konmasından büyük mutluluk duyduğunu anlatan Yılmaz Sakin, yıllar önce fırtınada hasar gören yuvayı kendi elleriyle yeniden inşa ettiğini belirtti:
Yaklaşık beş yıl önce şiddetli bir fırtına yuvayı dağıttı. Ağaç dallarından örülmüş bir sepet aldım, yere koyup onardım. Neyse ki, leylekler yeniden gelmeye başladı. Onları göremezsek içimiz buruk kalıyor. Gökyüzünü gözleyip ‘acaba bu yıl gelmeyecekler mi’ diye merak ediyoruz.
Yılda birkaç kez ağaç bakımını yaptığını dile getiren Sakin, dalları budayarak leyleklerin inişini kolaylaştırmaya çalıştığını söyledi.
“BU YIL GELİŞLERİ BİRAZ GECİKTİ, ENDİŞELENDİK”
Mahallede yalnızca kendisinin değil, tüm komşuların leyleklerle ayrı bir bağı var. Her yıl gelişlerini sabırsızlıkla beklediklerini söyleyen Sakin, şu ifadeleri kullandı:
Mart sonu ya da nisan başında gelirlerdi, bu yıl biraz geciktiler. Hepimiz endişelendik, gelmeyecekler mi diye düşündük. Sonunda 19 Nisan’da geldiklerini görünce hepimiz derin bir nefes aldık. Ercişli Emrah ile Selvihan’ın ölümsüz aşkına duyduğum saygıyla bu isimleri verdim. Hem onların hikâyesini yaşatıyor hem de leyleklere bir kimlik kazandırmış oluyorum.
Mahallenin küçük sakinlerinden Nazlıcan Yağız da her gün arkadaşlarıyla birlikte gelip leylekleri izlediklerini anlattı:
“Onları çok seviyoruz, her gelişlerinde sanki evimizin bir parçası dönmüş gibi hissediyoruz.”
